मला आवडलेल्या चारोळ्या-चारोळी क्रमांक-66

[Atul Kaviraje]

                                मला आवडलेल्या चारोळ्या
                                   चारोळी क्रमांक-66
                               ------------------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --चारोळीकाराने  आईचे  महत्त्व  काही  समर्पक विशेषणांनी  सजविल्याचे  या  चारोळीतून दिसत  आहे . तो  म्हणतोय , की  जसं  शेतकऱ्याला  शेती  होण्यास , शिवार  फुलण्यास , पीक  येण्यास , आणि  मग  त्यातून  दाणा  येण्यास  पाण्याची , जलाची  गरज  असते , जल-सिंचनाची  आवश्यकता  असते . आणि  ती  गरज  पूर्ण  होते  शेतातल्या  पाटांनी, की  ज्यातले  पाणी  त्याला  विहिरीतून  मिळतं . विहिरीतून  मिळणाऱ्या  या  पाण्यावाचून  शेतकरी  दादाचा  मळा  फुलूच  शकत  नाही , त्याचे  शिवार  डोलू  शकत  नाही . तद्वतच , आपल्या  जीवनात  आईचे  स्थान  असतं . पुढे  चारोळीकार  म्हणतोय , आपले  जीवन-रुपी  शेत  फुलण्यास , आपल्या  जीवनाचे  सार्थक  होण्यास , जीवनात  आपले  स्थान  पक्के  होण्यास , विहीर-रुपी  आईचा  मोठा  वाटा  असतो . आई  जे  प्रेमरूपी  सिंचन  आपल्याला  जीवनात  देते , त्याने  आपले  जीवन-शेत  फुलण्यास  फार  मोठी  मदत  होते . आईरुपी  विहीर  नसेल , त्यातून  प्रेमाचा  झरा  वहात  नसेल , तर  आपले  जीवन  हे  जीवन  नसेल , त्याचे  भकास , ओसाड  असे  माळरानच  होऊन  जाईल , यात  शंकाच  नाही .

     दुसरे  उदाहरण  देताना  चारोळीकार  म्हणतोय , नावाडी  जेव्हा  नौका  हाकीत  असता , अचानक   आलेल्या  वादळाला  तोंड  देऊन , त्याच्याशी  धीरोदात्तपणे  मुकाबला  करून , लढा  देऊन , आपली  नौका  सुखरूप  किनारी  लावतो . त्याला  तिराचे  वेध  तेव्हा  लागलेले  असतात , की  केव्हा  आपण  तीरावर  पोचतोय , आणि  नौकेबरोबर  आपलेही  जीवन  वाचवतोय , आणि  मार्गी लावतोय. त्याचप्रमाणे  आईचेही  आहे . आपल्या  मुलांना  अनेक  संकटांचा  मुकाबला , सामना  करण्यास  आईच  बळ  देत  असते . आपली  ही  जीवन-रुपी  नौका  आणि  त्यात  येणाऱ्या  वादळ-रुपी  अनेक  अडचणी , संकटे  यांचा  धीराने  मुकाबला  करून , त्यांचेशी  लढा  देऊन  जेव्हा  आपण  पुढे  जातो , मार्गस्थ  होतो , तेव्हा  या  सागर-रुपी  जीवन  तीरावर , किनाऱ्यावर  आई  आपली  वाट  पाहत  असते . आपल्याला  धीर  देणारी , लढण्याचे  बळ  देणारी  ही  आपली  आईच  असते . ती  किनारा  होऊनच  आपल्या  आयुष्यात  आलेली  असते , आपल्याला  मार्ग  दाखवीत  असते . सुखरूप  किनारी  लावत असते .

    पुढे  हा  चारोळीकार  म्हणतोय , की  माझे  जीवन  हे  जणू  माझी  शाळा  आहे , तर  माझी  आई  ही  पाटी  आहे . या  माझ्या जीवनरूपी  शाळेत , मला  बोट  धरून  लिहावयास  लावणारी, ग  म  भ  न  शिकवून  मला  साक्षर  करणारी , शिकवून  मोठे  करणारी, आणि  जीवनाचा  खरा  अर्थ  समजून  देणारी  आई  म्हणजे  माझी  शिक्षिका  आहे , पाटीरुपी  मास्तरीण  आहे , माझी  गुरु  आहे , माझी  टीचर  आहे . जिच्यामुळे  मी  अक्षरे  गिरवायला  शिकलो , आणि  समाजात  मानाचे  स्थान  मिळवले .

     आणि  शेवट  करताना  या  चारोळीकाराने  विनोदाचा  आधार  घेतला  आहे . तो  म्हणतोय , की  जीवनात  अथक  काम  करून , सकाळ-संध्याकाळ  काम  करून  जेव्हा  मी  दमून  भागून  घरी  येतो , आणि  जेव्हा  माझ्या  आईचा  प्रेमळ  , मायेचा , ममतेचा , आपुलकीचा  स्पर्श  माझ्या  डोक्यावरून , अंगावरून  फिरतो , तेव्हा  मला  असं  जाणवतं  की  माझा  थकवा , माझा  शीण  कोठच्याकोठे  पळून  गेला  आहे . आणि  मला  माझा  तो  हरवलेला  उत्साह , शक्ती , धैर्य  पुन्हा  मिळते . आणि  मी  पुढचे  काम  करण्यास  पुन्हा  एकदा  उत्साही  होतो . हे  सर्व  माझ्या  आईच्या  असण्यामुळे , तिच्या  प्रेमामुळेच  तर  शक्य  होतं . म्हणून   मी  म्हणतो , की  माझे  जीवन  हे  अथक  कार्य , काम  असेल  तर  आई   तिच्या  प्रेमळ  स्पर्शाने  माझा सारा  शीण  घालविते , मला  तरोताजा  करते , मला  या  कामातून  निवांत  करते , शांत  करते , सुट्टी  देते , रजा  देते .

====================
जीवन हे शेत आई म्हणजे विहीर
जीवन ही नौका तर आई म्हणजे तीर
जीवन ही शाळा तर आई म्हणजे पाटी
जीवन हे कामच काम तर आई म्हणजे सुट्टी
====================

--नवं-चारोळीकार
--आदित्य शाम झिनागे
--------------------

                       (साभार आणि सौजन्य-मराठी नेतृत्व .कॉम)
                      --------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-13.09.2022-मंगळवार.