मला आवडलेल्या चारोळ्या-चारोळी क्रमांक-67

[Atul Kaviraje]

                                 मला आवडलेल्या चारोळ्या
                                    चारोळी क्रमांक-67
                                ------------------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --नवं-चारोळीकार , आयुष्यातल्या  अपूर्णत्त्वाची  एक  छोटीशी  कल्पना  येथे  मांडत  आहे . तो  आपल्या  जीवनाच्या  या  दार्शनिक  चारोळीतून  म्हणत  आहे , माणसाला  जन्म , जीवन, आयुष्य  हे  एकदाच  मिळतं . सर्व  योनींचा  फेरा  फिरून  जेव्हा  मानवाला  माणसाचा  जन्म  मिळतो , तेव्हा  हा  फेरा  पूर्ण  होतो . हयातभर  माणसाला  आपल्या  आयुष्यात  खूप  काही  करायचं  असतं . नांव  मिळवायचं , लौकिक , मरातब  मिळवायचा  असतो . आणि  आणि  पुढे  जायचं  असतं . एका  ठिकाणीच  थांबायचं  नसतं . गगनाला  जणू  त्याला  गवसणीच  घालायची  असते . सागराच्या  पार  पल्याड  जायचं  असतं . उत्तुंग  हिम-शिखरे  ओलांडायची  असतात .

     पण  वास्तविक  जीवनात  मात्र  असं  काहीच  घडतं  नसतं . आणि  याचं  खरं  कारण , म्हणजे  आपल्याला  मिळालेलं  मर्यादित  आयुष्य , जीवन . जन्माला  आलेला  प्रत्येकजण  काही  अमर-पट्टा  घेऊन  आलेला  नसतो . त्याला  मृत्यू  हा  ठरलेलाच  असतो . तर  सांगायचं  मुद्दा  असा  की , मनुष्य  जी  काही  स्वप्ने  पहात  असतो , ती  या  त्याच्या  छोट्या  आयुष्यात  कधीच  पूर्ण  होतं  नाहीत . स्वप्न  सत्यात  उतरायच्या  आधीच  या  आयुष्याचा  विराम,  शेवट  कधी  येतो  हे  त्याचे  त्यालाच  कळत  नाही . आणि  त्याने  जे  काही  ठरवलेलं  असतं , त्याला  जे  काही  खूप  हवं  असतं , ज्याची  त्याने  अपेक्षा  केलेली  असते , ते  त्याला  कधीच  मिळतं  नाही , कधीच  प्राप्त  होतं  नाही .

     आणि  हे  चांगल्या  स्वरूपात  वाचकांना  कळावे , म्हणून  चारोळीकाराने  एका  उदाहरणाचा  दाखला  घेतला  आहे . तो  पुढे  म्हणतोय , ज्याप्रमाणे  आभाळ , आकाश  हे  असंख्य  चांदण्यांनी  भरून  गेले  असता , जशी  आभाळाला  शोभा , रया , सौंदर्य  येते . आणि  तो  चंद्रही  मग  दिमाखाने  त्यांच्यासवे  मिरवू  लागतो , अखिल  गगनावरी  तारकांसमवेत  राज्य  करू  लागतो . तरीसुद्धा  इतकं  असूनही , आकाश  हे  इतकं  विस्तृत , प्रचंड , अनंत  आहे , त्याची  व्याप्ती  इतकी  मोठी  आहे , की  या  असंख्य  चांदण्याही  त्याला  भरून  काढण्यास  पुरेश्या  नसतात . अनंताची  पोकळी  भरून  काढण्यास  त्या  नेहमीच  असमर्थ  ठरतात . त्यांचे  असणे  मग  नसल्यासारखंच  असतं , त्यांचे  हे  व्याप्तीचे  पूर्ण  प्रयत्न  फसतात . त्या  या  प्रचंड  आकाशापुढे  अक्षरशः  थिट्या , ठेंगण्या  पडतात . तद्वतच  आपलंही  जीवन   असतं . आपलंही  आभाळ  या  अगणित  चांदण्या  असूनही  थीटच  असतं , रिकामी  असतं . ते  पूर्ण  कधीच  नसतं . ते  नेहमीच  अपूर्ण  असतं . कितीही  मिळालं  तरी  आपली  पोकळी  कधीच  भरून   निघत  नाही . कारण  हे  सर्व  घेण्यास  मानवी  जीवन  हे  नेहमीच  कमी  पडतं , ते  नेहमीच  मर्यादित  असतं .

================
छोट्याश्या  या  आयुष्यामध्ये
खूप  काही  हवं  असतं
असंख्य  चांदण्या  भरून  सुद्धा
आपलं  आभाळ  रिकामी असतं
===============

--नवं-चारोळीकार
----------------

                   (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-मराठी जर्नल.इन)
                  -----------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-15.09.2022-गुरुवार.