मला आवडलेल्या चारोळ्या-चारोळी क्रमांक-134

[Atul Kaviraje]

                                मला आवडलेल्या चारोळ्या
                                   चारोळी क्रमांक-134
                              -------------------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --नवं-चारोळीकार  या  चारोळीतून  पराकोटीला  पोचलेल्या  वृद्धावस्थेची  दIसता  आपणास  कथित  करीत  आहे . तो  म्हणतोय , की  सर्व  आयुष्य  भोगून , आयुष्यातील  सारे  टप्पे  पार  पडून , शेवटी  ही  अवस्था  तर  सर्वांनाच  येत  असते . ही  अवस्था  म्हणजे  अनुभव , ज्ञान , आणि  बरंच  काही . जीवनातील  अनेक  उतार-चढाव , धक्के-टोणपे  खाऊन  हे  उतारवय  भरलेल्या  अनुभवांची  जणू  गाठोडीच  असते . या  वयात  कुणाचेही  मिंधे  होण्याची , कुणाचीही  तमा  बाळगायचे  काहीही  कारण  नसते . कारण  ही  जीवनातील  अंतिम  परमा-वस्था  जणू  असते . याचे  उत्तम  उदाहरण  देता  चारोळीकार  म्हणतोय , जसं  कितिही  सळसळ  झाली , वाऱ्याने  कितीही  जोर  करून  झाडावरच्या  पिकलेल्या  पानाला  तोडण्याचा , वृक्षापासून  दूर  करण्याचा  प्रयत्न  केला , तरी  त्या  पिकल्या-पानाला  त्याची  काहीच  तमा , पर्वा  नसते . ते  अंती  तुटणारच  असते . पण  तुटण्यापूर्वी , फांदीपासून  दूर  होण्यापूर्वी  आपली  शेवटची  सळसळ  मात्र  जरूर  करून  जातं , आपल्या  जीवनात  असण्याचा  शेवटचा  पुरावा  ते  देऊन  जातं . आणि  पडता  पडता  ते  सिहावलोकन  करीत  राहतं . मागील  घटना  आठवीत  राहतं . पण  क्षणभरच , आपल्या  अंतिम  प्रवासाचं  ध्येय  ठेवूनच .

==========
पिकलेल्या पIनाला
वा-याची तमा नसते.
म्हणुनच कदाचीत
ते जास्त सळसळते.
==========

नवं-चारोळीकार
--------------

             (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-माझ्या लेखणीतून.ब्लॉगस्पॉट.कॉम)
            -------------------------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-29.11.2022-मंगळवार.