मला आवडलेल्या चारोळ्या-चारोळी क्रमांक-150

[Atul Kaviraje]

                                मला आवडलेल्या चारोळ्या
                                  चारोळी क्रमांक-150
                               -----------------------

मित्र/मैत्रिणींनो,

     --नवं-चारोळीकारास  आपलं  बालपण , ती लहानपणी  केलेली  मैत्री , त्या  मैत्रीतून  जोडले  गेलेले  कितीतरी  मित्र  आणि  मैत्रिणी  हे  सर्व  अजूनही  आठवत  आहे . तो  म्हणतोय , मित्रांनो , मैत्री  म्हटली  की  आपल्याला  प्रथम  आठवतं  ते  आपलं  बालपण , लहानपण , जिथे  या  मैत्रीचा  भक्कम  पाया  रोवला  गेलेला  असतो . हळू-हळू  या  मैत्रीचे  पक्के , अतूट , चिवट  धागे  मग  घट्ट  बंधनात  एकमेकांस  मैत्रीच्या  नात्यात  बांधू  लागतात . आणि  ते  शेवट-पर्यंत  त्या  मैत्रीस   टिकवून  ठेवतात . आणि  इतकंच  नव्हे , तर  तेव्हा  झालेली  मैत्री  थोडीशी  बालिश , पोच  नसलेली, पोक्त नसलेली  अशीच  म्हणावी  लागते . परंतु  जस-जसे  दिवस  जातात , आपण  मोठे  होतो , आपल्याला  जीवन  म्हणजे  काय  ते  समजतं , चांगलीच  पोच , समज  येते , तेव्हाच  खऱ्या  अर्थाने  त्यावेळी  मैत्रीतून  मिळालेले  अनुभव  हे  आता  आपणास खऱ्या अर्थाने  शहाणे  करून  सोडत  असतात . तेव्हा , आता  मिळालेल्या  खऱ्याखुऱ्या  शहाणपणाचा  मूलभूत  पाया  हा  तेव्हाची  बाल-मैत्री  हाच  असतो .

=============
मैत्री म्हंटली की
आठवतं ते बालपणं
आणि मैत्रीतून मिळालेलं ते
खरंखुरं शहाणपण.
=============

नवं-चारोळीकार
--------------

        (साभार आणि सौजन्य-संदर्भ-मन माझे.ब्लॉगस्पॉट.कॉम .ब्लॉगस्पॉट.कॉम)
       ----------------------------------------------------------------

-----संकलन
-----श्री.अतुल एस.परब(अतुल कवीराजे)
-----दिनांक-15.12.2022-गुरुवार.