एकाकी - एका बापाची कथा

[prachidesai]

नवे फूल संसारवेलीस आले, मिळाली जशी बातमी, धावलासुखाला न काहीच सीमा अता बाप वेडावला फक्त वेडावलातिथे वेगळे दुःख आहे नशीबी जरा कल्पनाही मनाला नसेनवे फूल देऊन गेली लता, वृक्ष संसाररूपी न फोफावलाअता बाळ आईविना राहिला, त्यास सांभाळले पाहिजे हे खरेकसे का असेना मुलाला तरी वाढवायास आता हवे हे खरे'तिचे रूप मानू मुलाला अता' बाप बोले स्वतः शी, धरे धीरहीकसेही असो दैव, मानून ते माणसाने पुढे जायचे हे खरेघरी बाळ आला, तशी सांत्वनाला किती माणसे लोटली त्या घरीमुठी चोखता बाळ पाहून घे विस्मयाने घराला कितीदा तरीरडू येतसे भूक लागेल तेव्हा, नसे त्यास आई, बिचाराच तोजरी बाप होता, तरी माय ती माय, तृष्णा न भागेल पाण्यावरीकधी दूध पाजा नि आंघोळ घाला, कधी झोपवा आणि जागे रहाकशाने रडे, तो न झोपे कशाने, कसे खेळवावे मुलाला पहाकितीही जरी लोक आले "बघू का" म्हणायास, काही क्षणांचेच तेअसा काळ काढून बाळास आता पुरे होत आलेत महिने सहालळा लागला त्यास, बापास त्याचा, अता सर्व मार्गावरी लागलेअता बाप कामासही जात होता, कुणी ना कुणी बाळ सांभाळलेजरा काळ आणीक गेला, अता बाळ बोलायला लागला बोबडेतरी शब्द पहिलाच 'आई' निघाला, नि ऐकून ते बापही गलबलेअता खेळणी, गोष्ट काऊचिऊची, सुरू जाहली जेवताना मजाधरा रे, पळा रे, करा गाइ आता, किती यायची खेळताना मजाकुशीतून बापास तो बोबडे बोल ऐकावयाचा नि झोपायचामजा झोपताना, मजा जागताना, मजा सर्व ते पाहताना मजाहळू काळ गेला जरासा पुढे, चार वर्षे पुरी होत आली अताअता घातले त्यास शाळेत, इच्छा पित्याची फलद्रूप झाली अताडब्याला बिचारा स्वतः लाटुनी बाप पोळ्या असे देत बाळास त्यातसा रोजचाही स्वयंपाक शिकला, घराचा असे तोच वाली अताकधीही न रागावला बाप पोरावरी, एकदाही न फटका दिलाबघे चित्र तो बायकोचे, रडे आणि सांगे कहाण्या मुलाच्या तिलावही, पुस्तके, दप्तरे, खेळणी, सर्व संस्कार, अभ्यास चालू असेकसासा तिच्यावीण तो काळ त्याने स्वतः एकट्याने असा काढिला"कधीही न नेलेत हॉटेलमध्ये, कधीही न मी चित्रपट पाहिलाकधीही न मी बागही पाहिली, सर्कशीचा तसा योगही राहिला""तसा फार पैसा नसे" बोलला बाप "माझ्याकडे बाळ, सांगू कसे?"बिछान्यात रात्री बिचारा रडे एकटा बाप, अश्रू छुपा वाहिलाउधारी करोनी पुरे लाड केले, कशीशी उधारी पुरी फेडलीस्वतःची दिली चार पैश्यात आणी मुलाला नवी सायकल घेतलीजरा ताप आला मुलाला कधी की पुरी रात्र जागायचा बाप तोस्वतःची कधी प्रकृती पाहिली ना जरा तापता पाठही टेकलीसफारी मुलाला हवा याचसाठी दिली ट्रंक भगारवाल्यासहीसहल-वर्गणीला करे काम जास्ती पुन्हा येउनी सर्व स्वैपाकहीदहाव्वीस आले बरे गूण आता पुढे शिक्षणाला किती खर्च तोकरे नोकऱ्या तीन, कर्जे करोनी प्रवेशास दे देणगी बापहीकधी ऐकले, पोरगा बोलला वाक्य मित्रांपुढे एक खुश्शालसा"कसे यायचे आज पार्टीस मी बाप माझा असे यार कंगालसा"तसे वाक्य ऐकून, वाईट वाटून, पाणावली लोचनेही जरीस्वतः औषधे टाळुनी देत पैसे मुलाला म्हणे 'जाच खुश्शालसा"जशी लागली नोकरी त्या मुलाला सुखावून गेला तसा बाप तोउभा राहिला आपला बाळ आता, जरा आपलाही घटे व्याप तोम्हणे पोरगा एक मैत्रीण आहे, तिच्याशी अता लग्न लावून द्यामनाशी म्हणे बाप, हा काय आनंद आहे, मनाला पुऱ्या व्यापतोजसे लग्न झाले, घराला जराशी कळा चांगली यायला लागलीनवी सून होती किती लाघवी, बाप मानायचा पोरगी आपलीघराला तिने सजविले, सर्व कामे बघू लागली एकट्यानेच तीमुलाला उरे स्वर्ग बोटांवरी पाहुनी लाडकी बायको आपलीतशातच घरी पत्र आले मुलाला, नव्या नोकरीचे, मनासारख्यापगारात होती किती शुन्य जाणे, सुवीधा न त्या मोजण्यासारख्याम्हणे पर्वणी जाहली, बाप बोले, समाधान ती सूनही पावलीपुढे बाळ बोले अशी पाहिजे, नोकऱ्या त्या नको 'भारतासारख्या'कळेनाच बापास की काय बोलून गेला असे पोरगा आपलाजराश्यात ते स्पष्ट झाले नसे नोकरी येथली, बाप खंतावला"नको रे मुला, का कशाला उगी जायचे त्या तिथे, काय आहे तिथे?"परंतू सुनेने मुलाचीच बाजू जशी घेतली, तो म्हणू लागला"मुलांनो, अरे मी कसे यायचे त्यातिथे, जन्म माझा असे येथला"मुलाने शिसे ओतले, कान जाळून तो शब्द बापाकडे पोचला"तुम्हाला कुठे यायचे त्यातिथे, त्यातिथे फक्त आम्हीच जाणार हो"असे वाक्य ऐकून, आधार शोधायला लागला, बाप तो मोडलारडू थांबता आज थांबेचना, बाप बोले "नकारे, नका जाउ की""कसेही असो आज उत्पन्न, आपण सुखाने घरी आपल्या राहु की"म्हणे पोरगा "अल्पसंतुष्टता हीच तुमची सदा भोवली आजवर"तरीही बिचारा म्हणे बाप "जाऊ नका रे, कुठेही नका जाउ की""अरे एकट्याने कसे मी जगावे, मला सांग तुमच्यामुळे मी जगे""न आई तुझी राहिली, सांग पोरा, कसे एकट्याने जगावे म्हणे? "मुलाला, सुनेला न काहीच होते, निघालेच ते दूरदेशाकडेपुरी तीन वर्षे अता जाहली, बाप आता इथे एकट्याने जगेकधी जाग येते, जणू बाळ रडले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी घास काऊचिऊचा न चाले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी सर्कशीला न पैसेच उरले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी सायकल घेतली, छान झाले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी घेतलेल्या सफारीत चाले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी देणगीचे पुरे कर्ज झाले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी एक पार्टीस पैसे पुरवले, असे वाटते, तो रडू लागतोकधी वाटते मूल झालेच नाही, असे वाटता तो रडू लागतोअता प्रकृती साथ देते कुठे, आज कोणीच नाही बिचाऱ्यास त्यापुरा जन्म वायाच गेल्यापरी भावना व्यापणारी बिचाऱ्यास त्याकधीही नका यार आधार काढू पित्याचा कुणी, एवढेसे कराकथा आठवा एवढी, द्या समाधान, आणीक शांती बिचाऱ्यास त्यामुन्ना बागुल