"संध्याकाळी समुद्रकिनाऱ्यावर कॅम्पफायर"

[Atul Kaviraje]

शुभ संध्याकाळ, शुभ गुरुवार.

"संध्याकाळी समुद्रकिनाऱ्यावर कॅम्पफायर"

सूर्याची किरण समुद्राच्या पाण्यावर तरंगतात
आसमानात रंगांचे खेळ सुरू होतात, गडद आणि सोनेरी
समुद्राच्या लाटांवर गोड गंधांची लहान लहर तरंगत असते,
आणि संध्याकाळची शांती आपल्या हृदयात गुंतत जाते.

समुद्रकिनाऱ्यावर कॅम्पफायर जळतं, हलक्या हवेच्या स्पर्शाने
आगीचे मणी चकाकत राहतात, लहान-लहान ज्वाला उंच उंच उडतात
ते तापतं, ते उजळतं, आणि इतर सर्व गोष्टी गहिऱ्या  अंधारात गडप होतात,
या संध्याकाळी, जणू वेळ थांबलेला असतो, कुठेतरी दूर, लांबवर.

स्मृती आणि वाऱ्याचे संवाद चालू होतात
तिथे बसलेले लोक गप्पा करतात, काही गाणी गातात
संध्याकाळच्या शांतीत, आवाज त्यांच्या आत्म्याशी जुळवला जातो,
समुद्राच्या लाटांप्रमाणे, ह्रदयातील विचार शांत होतात.

कॅम्पफायरच्या उजेडात चेहऱ्यांवर हसू असते
गडद अंधार असतानाही या जागेत सोडलेली एक ऊर्जा असते
जीव  या लहान आगीमध्ये शोधत असतो एक नवा विश्रांतीचा ठाव,
आसमंतात दूर, शांततेमध्ये कुठेतरी मुक्तता मिळवलेली असते.

समुद्राच्या लाटा लहरत असतात, आणि वाऱ्याचा हलका स्पर्श होत असतो
तिथे चंद्र देखील असतो, आपली शीतल किरणे पसरवत
आगीच्या उजेडात एक आश्वासन आहे, एक उबदार आवाज,
हर एक क्षण तिथे थांबलेला असतो.

पाण्याच्या लाटांमधून लहानशी साद निघते
कॅम्पफायरमधून धूर हवेत विरत जातो
काही क्षणांतच सर्व काही संपून जातं,
एक नवी आशा पुन्हा उभी राहते.

शांततेत बसलेले आम्ही, कॅम्पफायरच्या समोर
समुद्राची लाट आणि कॅम्पफायर यांच्या गोड आवाजात  हरवलेलो
आयुष्य आणि काळ यांचे एक अनोखे गाणं ऐकत,
आणि समुद्राच्या किनाऱ्यावर कॅम्पफायरच्या उजेडात एक अलौकिक शांती अनुभवत.

संध्याकाळी, समुद्र किनाऱ्यावर  कॅम्पफायर जणू एक ठिकाण बनते
जिथे प्रत्येक जण एकतेच्या ओढीला समजून घेतो
अंधाराच्या छायेतून एक नवा प्रकाश मिळवतो,
आणि या शांतीमध्ये, हृदय शांततेच्या गाभ्यात हरवून जातं.

--अतुल परब
--दिनांक-19.12.2024-गुरुवार.
===========================================