"सूर्यास्ताच्या वेळी धुक्याचे पर्वत"

[Atul Kaviraje]

शुभ संध्याकाळ,  शुभ शनिवार.

"सूर्यास्ताच्या वेळी धुक्याचे पर्वत"

सूर्य मावळतो, आकाश धूसर होतं
प्रकाश विरतो, अंधार होत असतो
पर्वतांवर धुक्याचा पडदा उभा रहातो,
सूर्यास्ताच्या वेळी पर्वत झाकला जातो. 

धुके, पर्वतांना अडवत रहातात 
पर्वतांची रांग लपवत रहातात 
आणि त्यामध्ये हरवलेले शिखर,
एक भव्य धूसर चित्र तयार होते.

धुक्याचा विरळ पडदा पसरत रहातो
धुके पर्वतांच्या शिखरावर विराजमान होते
एक एक लहर,  विचारांची गोडी,
त्या शिखराच्या गप्पांमध्ये हरवलेली.

सूर्याचा सोनेरी रंग त्या धुक्यात लपलेला
चांदणी धुके ओलांडून पुढे आलेली
पर्वतांवरील प्रत्येक कातळ, पत्थर,
काहीतरी गुपित सांगत असलेला.

हे पर्वत इतिहासाचे पोर्ट्रेट
जो गेल्या काळात धुसर, अदृश्य होते
सूर्यकिरणांनी त्यांना पुन्हा सजवलंय,
जणू हे पर्वत पुन्हा नवीन जन्म घेत आहेत.

धुकं, पर्वतांना किती हळवेपणाने स्पर्श करतं
ते त्यांना एका रांगेत गुंफून ठेवतं
सूर्याची सोनेरी धूसर किरणे,
पर्वतांना एक नवा दृष्टिकोन देतात.

संध्याकाळच्या काळोखात, शांतीची गूढ धारा
संध्या छायेचा खेळ खेळते धरा
धुक्याचा गडद पडदा, पर्वतांची उंची जणू एक कथा,
जी पृथ्वीवर हरवलेल्या स्वप्नांना जिवंत करते.

पर्वतांची गूढ शिखरे आणि धुके
इथे फिरून, वेळ थांबते
त्यात काहीतरी असतं, काहीतरी अधूरं,
सूर्यास्ताच्या वेळी गडद धुक्याचे सूर.         

हे पर्वत, ते धुके, तो सूर्यास्त
स्मृतीतील आठवणी, अदृश्य दृश्य बनतात
कधी ओठावर हसू, कधी हृदयात वेदना,
सूर्यास्ताच्या वेळी धुके, पर्वत, आणि प्रकाश एक स्वप्न बनतात.

--अतुल परब
--दिनांक-21.12.2024-शनिवार.
===========================================