"जीव कुंठला... कुंठला....!"

[msdjan_marathi]

(प्रस्तुत कवितेत एका तरुणाच्या मनातील घुसमट दर्शविली आहे.... आयुष्यातील प्रत्येक संघर्षाला एकाकीपणे झुंज देताना त्याच्या मनात निर्माण होणा-या प्रश्नांना मी इथे कवितेत मांडण्याचा एक प्रयत्न केला आहे.... संत बहिणाबाईंच्या 'अरे संसारं... संसार' या कवितेच्या चालीत हि कविता मी रचली आहे...!)

"जीव कुंठला... कुंठला....!"
जीव कुंठला... कुंठला दुनियेच्या बाजारात...!
घाम गळाया लागला... आसू बनुनी डोळ्यात...
वर रवी तळपतो... खाली मायही तापते,
स्पर्श देयी शांत वारा... वावटळ का दारात...?
जीव कुंठला... कुंठला दुनियेच्या बाजारात...!

बालपण गेलं सारं... चार बूकं शिकण्यात,
हौसेमौजेवर पाणी शानपणाच्या टुकण्यात...
झेप घेया जेव्हा गेलो... तरुणाईच्या गगनात,
चमकले सारे तारे चक्कं लक्खं प्रकाशात...
जीव कुंठला... कुंठला दुनियेच्या बाजारात...!

कुणी तारलंही नाही... कुणी चारलंही नाही,
जिंकता नाही आलं ठाणं... पण हारलंही नाही...
दगडाच्या देवावर थोडा रागं-रागं केला,
नाही कालविली माती... मग डाग का लागिला...?
जीव कुंठला... कुंठला दुनियेच्या बाजारात...!

एका हातानं तोडीलं... एका हातानं जोडीलं,
हात घालूनी छातीत... माझं काळीज काढीलं...
आसवांचा लोचनात... एक बरफसा केला,
किती डोकी मागंपुढं... तरी जीव हा अकेला...
जीव कुंठला... कुंठला दुनियेच्या बाजारात...!

भावनांना शब्दांच्या किवाडातूनं सांडलं,
पापण्यांच्या ओलाईला कवितेतूनं मांडलं...
वाट शोधतो मी आहे... इथे पाउलखुणांत ,
वसवलं होतं गावं... जिथे माझ्याच मनात...!
जीव कुंठला... कुंठला दुनियेच्या बाजारात...!
                                                   .......महेंद्र

[केदार मेहेंदळे]

surekh rachana ....