कबीर दास-सुख में सुमिरन ना किया, दु:ख में किया याद-॥७॥-3-

[Atul Kaviraje]

कबीर दास जी के दोहे-

सुख में सुमिरन ना किया, दु:ख में किया याद।
कह कबीर ता दास की, कौन सुने फरियाद॥७॥

📝 आरंभ, समारोप आणि निष्कर्ष

१. आरंभ (Arambh): कबीरांचे शाश्वत तत्त्वज्ञान

संत कबीरदास जींचे दोहे हे भारतीय अध्यात्मिक आणि सामाजिक जीवनाचे प्रतिबिंब आहेत.
त्यांचे उपदेश साधे, पण गूढ अर्थांनी भरलेले आहेत.
हा दोहा माणसाच्या दुटप्पी भक्तीवर मार्मिक प्रहार करतो.
कबीर सांगतात की भक्ती सुख-दु:ख दोन्ही काळात समान असावी.

२. समारोप (Samarop): भक्तीतील सातत्य

हा दोहा आपल्याला सतत देवाचे नामस्मरण करण्याची प्रेरणा देतो.
सुखात देवाचे नाव घेतले, तर दुःखात ते अधिक आपुलकीने येते.
सुखात विसरलेला देव, दुःखात लवकर सापडत नाही.
म्हणून भक्ती सातत्यपूर्ण आणि निःस्वार्थ असावी.

३. निष्कर्ष (Nishkarsha / Summary): खरी भक्ती

दोह्याचे सार: सुखात विसरणे आणि दुःखात आठवणे, ही स्वार्थी वृत्ती आहे.
खरी भक्ती: निःस्वार्थ असावी आणि प्रत्येक क्षणी सतत असावी.
अंतिम बोध: देवाला केवळ गरजेपुरता आठवू नका;
त्याला प्रेमाने, कृतज्ञतेने आणि श्रद्धेने स्मरा.

🌼 "जो सुख-दुःख दोन्ही काळात देवाला आठवतो,
त्याच्याच हृदयात देव कायम निवास करतो." 🌼

--संकलन
--अतुल परब
--दिनांक-05.11.2025-बुधवार. 
===========================================