साठवण

[Mangesh Kocharekar]

         
        मनातली आठवण हि असते अमोल साठवण
      गडगंज श्रीमंताला विकत घेता येणार नाही हे धन
              बालपण ते तारुण्य ह्या प्रवासात करावी राखण
             काही थांब्याशी थांबताना होईल हळव मन
     आयुष्याच्या  प्रवासात आपणच ठरवायचं स्टेशन
     त्याच त्या मुक्कामावर येते कुणाची आठवण
             काही थांब्याशी थांबताना मनास होते जखम
            सार शांत भासताना उध्वस्त होते जीवन
     कळतच नाही कुठवर बाळगायचा संयम
    काळजावर पडत असतात सहस्त्र घण
            काही  थांब्याशी मात्र सारखच घुटम ळतो  आपण
           मनातला कोपराच काय सार जीवनच करतो अर्पण
    चार सुनेऱ्या क्षणासाठी किती असते तगमग ?
    स्वतःला सिद्ध करण्यासाठी कांचनही सोसते धग
            हाती काय गवसलं ते नीट उमगत्त नाही
            आनंदाच्या कारंज्याला कोण म्हणेल सुरई
     स्वतः पाशी असावा आठवणीचा भरगच्च कोष
    जीवन जगायचं राहील म्हणून नको दुसऱ्यास दोष 
           आठवणीच्या महापुरात उगाच कुणी वाहू नये
          साय येताच पंवातील डोळे अलिप्त मग राहू नये
   जिवाभावाचा पाहुनी सखा मन मोकळे करावे
   अनुभवाचे रोपटे योग्य तेथे रुजवावे
          याच आठवणीच्या जीवावर संध्याकाळ छान जाईल
           सोबत कुणी नसले तरी मन दूरवर फिरून येईल
                                    मंगेश कोचरेकर                 
   

[केदार मेहेंदळे]

chan poem..

[टिंग्याची आई...]

kharach chaan ahe.