तू

[Mangesh Kocharekar]

              तू

     सण  नेहमीच येतात तू मात्र कधीतरीच
    मी म्हणतो आले सौख्य तुझ्या आगमनाने
    सारेच काही बदलते तुझ्या अस्तित्वाने
          तू नसताना सोबत असते व्याकूळ मन
         एकलेपणात घुसमटून चाले    मनस्वी रुदन
         सर्व सुख भोगूनही मी असतो निर्धन
    तू येताच शहारून  घर हसू लागते
    बकुळीची वेळ स्वतःच फुलू लागते
    कोकीळ वसंत समजून गाऊ लागते
           माझ्या मनाचा कोपरान कोपरा
          तुझ्या अस्तित्वाच्या प्रेमान भरतो
          अन मागील भांडण मी विसरूनच जातो
     तू नसतानाची विश्हानता मी बुडून टाकतो
    त्याच्या खुणाही मला घायाळ करतात
    तुझ्या नजरेन माझ्या जखमा भरतात
       गेले ते गेले म्हणत मी जगतो
      जीवनाचा पेला नव्याने भरतो
      फक्त आता साठी प्रत्येक क्षण जगतो
                        मंगेश कोचरेकर
   

[patil vishu]

JAKHAS