खेळ

[Mangesh Kocharekar]

                   खेळ      अशा निराशेचा खेळ चालतो मनाशी
      सांगतो सखीला कधी बोलतो स्वतःशी
      माही असे दुबळे दुखात   हाय खाते
      सुख साहवेन म्हणुनी अश्रुंतुनी नहाते
           अपयश पदरी येत दुखाचा गहिवर येतो
            क्षण दोनहि सुखाचे र्हुदायाच्या कुपीत जपतो   
            तो क्षण नव्हे भाग्याचा नव्हे खेळ कल्पनेचा
           सरुनी सारे दुखं लुटू उन्माद भावनांचा     
    आयुष्य लांबलेले डबक्यागत थांबलेले
    मनाचा फोडून बंध करू त्यास मोकळे
   मन प्रवाहित होता श्वास फुलून येई
    अन यश तुझे आहे याची खात्री देई
                कोचरेकर मंगेश